باز هم تمایز

از ابتدا می دانستم که طبیعت را اصالتی نیست و خلاف مسیر آن گام برداشتن را عملی شجاعانه و متفکرانه تلقی می کردم. تصور می کردم اینکه برای مقابله با امری طبیعی، تلاش و انرژی بسیار مصرف می کنم و همیشه طالب استثنا هستم -در مقابل قواعد طبیعی- ناشی از شجاعتی از پیش اندیشیده شده است. امروز می دانم تمام تلاشهایم، در مقابل آنچه بعد از این باید بکنم، در حد دیوانگی هایی محافظه کارانه بوده اند و بس. طبیعت و امر طبیعی، بسیار وحشی، غیر منصفانه و بیش از اندازه واقع گرایانه و در خدمت منافع گروه هاست. اخلاق فردی ایجاب میکند خود را از سیطره جمع بیرون بکشم و به تمایزی که به آن نیاز دارم عینیت ببخشم.

تمایز

در لحظه لحظه زندگی، دو نیروی محرک متناقض، ساختار رفتارمان را شکل می دهند. "در جمعی بودن" و "از جمع متمایز بودن". اینکه تلاش بسیار می کنیم تا از بدنه جامعه متمایز شویم و در گروه خاصی قرار بگیریم و باز تلاش بسیار می کنیم در همان گروه، متمایز از دیگران باشیم یا به نظر برسیم.

Rationality

صحبت از غیرمنطقی بودن یک فرد یا یک نوع تفکر و یا رفتار، از اساس بر خطاست. انسان فراتر از منطق است و منطق، آن قراردادی ست که انسان/انسان ها آن را تنظیم و اعمال می کنند. انسانها منطقی می اندیشند و منطقی رفتار می کنند، فقط منطق آنها با هم متفاوت است.

Short call option

راستش هنوز که هنوز است با فلسفه پوزیشن فروش اختیار خرید در یک بازار مشتقه کنار نیامده ام. توضیح بیشتر اینجا ... بله بله، این پوزیشن می تواند بخشی از یک استراتژی ترکیبی باشد و نباید خارج از کانتکست پرتفولیو منجمنت به آن نگاه کرد. همه اینها درست، ولی باز هم کدام آدم عاقلی تن به موقعیتی در یک بازار مالی می دهد که پتانسیل زیان آن نامحدود و پتانسیل سود آن صرفا محدود به "دو زار" پرافیتی ست که از فروش آن "کال آپشن" به دست می آید؟

ولی در مقام عمل چه؟ آیا همه ما تن به زندگی ای نداده ایم که پتانسیل "درد" در آن نامحدود و بی نهایت است و پتانسیل "لذت"، محدود به چندرغاز؟

لحظه

در اغلب موارد، "اکنون"، به این دلیل و به "این" روش زیسته می شود که یا در آینده بتوان از تماشای آن لذت برد و آن را باز زیست و یا بتوان تجربه ای در گذشته را باز زیست و آن را تکرار کرد. به نظر می رسد "لحظه" به معنای محض و مجرد آن، بدون ارتباط به آینده و گذشته، وجود ندارد و به نظر می رسد در لحظه، هم در آینده هستیم و هم در گذشته.

سکوت شاید رساتر باشد

واژه هایمان به یغما رفت و ابتذال تکرار، از انها یک مشت شعار بی مایه و پوچ ساخت. عشق، اخلاق، نیکی، تعهد، چقدر مزخرف... اکنون ما مانده ایم و دستانی بی کلمه و دنیایی که بدون کلمات، بی معنی تر از قبل هم شده است.