Materialism

تفکیک ماده از غیر آن، چگونه ممکن است، زمانی که مجردترین و غیر مادی ترین حالات انسانی هم مستقل از ماده نیستند؟ وقتی که حتی خاطرات یک انسان، به شکل مولکول های پروتئینی در بدن او تجمیع و ذخیره می شوند، زمانی که شخصیت و روحیات یک انسان با برداشتن قسمتی از مغز او متحول می شوند و با دانستن اینکه رفتار انسان در هر لحظه تابعی از ترکیب مواد شیمیایی بدن او در آن لحظه است؟ آیا حتی آگاهی و شعور حاصل چیزی غیر از برهم کنش های مادی است؟

در تنم یک رگ هوشیار نمانده ست دگر!

این جنون است که ردپایی بس عظیم در تاریخ تفکر گذاشته است. جنون و تعقل، اگرچه در بدو امر، اموری متناقض به نظر می رسند، اما هر تئوری متهورانه ای در آغاز فرایند تکاملی خود، اگر با اندکی جنون آغشته نباشد، تمایز و وجه افتراقی با خیل عظیم نظریه های پیش از خود نخواهد داشت. تمایز، تداعی گر اراده وجود، حضور و زیستی مستقل از محیط اطراف است و بدون تمایز از محیط، ذرات یک پدیده در محیط متلاشی و حل می شوند.

*عنوان، دیالوگی ست از شمس تبریزی -نمایش شمس پرنده از پری صابری- که با جنون و تهور خود وارد زندگی آرام جلال الدین شد و از سجاده نشینی باوقار، به بازیچه کودکان کوی تبدیلش کرد.

Complexity

بخش قابل توجهی از آثار ادبی، بیان هنرمندانه حسرت و اندوهی ست که انسان در جریان تغیرات محیطی -عمدتا تکاملی- نسبت به شرایط گذشته از خود بروز می دهد. چرا آدمی تا این حد دل در گرو گذشته دارد؟ نوستالژی، حاصل تحریف خوشایند وقایع و رویدادهای گذشته توسط مغز نیست؟ تحریف خوشایندی که انسان را به محیط امن و آشنای گذشته پیوند می دهد و در مقابل پیچیدگی های محیط متغیر حال و ناشناخته های محیط پرابهام آینده محافظت می نماید؟ چرا باید گامی به عقب و بازگشت به گذشته، خواسته یک انسان باشد؟ آیا بازگشت به سادگی، تنها راه غلبه بر دشواری درک پیچیدگی هاست؟