تنوع طلبی

انسان با پارادوکس عجیبی روبه روست. از یک طرف طیف وسیعی از موضوعات در حیطه علایقش قرار دارند و او زمان و ابزار کافی برای پرداختن به بسیاری از آنها را ندارد، و از سوی دیگر، نزدیک شدن به هر موضوعی و کمی تامل در مورد آن دلزده اش می کند، به نحوی که تصور میکند هیچ موضوعی در دنیا ارزش تعمق و بررسی بیشتر ندارد.

در نگاه کلان، زندگی برای انسان بیشتر از یک بازی خسته کننده نیست، ولی آنقدر بازی جذاب در دل این بازی بزرگ هست که انسان همیشه در حال دویدن برای رسیدن به بازی های جدیدتر است. احمقانه نیست؟