چه از مواد کهکشانی ساخته شده باشیم و یا از تک سلولی های اعماق اقیانوس ها؛ چه پروتئین های خاطراتمان بعدها به شکل جلبکی روی سنگی ساکن در برکه ای آرام بنشینند و یا سلسله اعصاب و رگ هایمان تبدیل به ساقه برگی روی درختی در جنگلی وحشی شوند؛ ما جاودانه ایم و جاودانگی دردناک است.
نوع دوستی، شعار خودخواهانه ایست. چرا فقط "نوع" انسان از میان همه "انواع"؟ نوع دوستی شعار خودخواهانه ایست و متحجرانه و قبیله ای؛ و بدتر از آن می دانید چیست؟ متمایز کردن آن افرادی از بین آن "نوع" که اهل کشور من هستند، یا شهر من، یا خانواده من. عشق به خانواده و به همشهری و هم وطن و حتی به نوع انسان، اگر با اغماض با مساله رو به رو شویم و نگوییم خودخواهانه هستند، اعمالی کاملا خنثی هستند و اطلاق ارزش و اخلاقی تلقی کردن آنها کاملا بی معنی ست.
امری، اخلاقی ست که تضاد منافع بین "همه" انواع و گونه ها را بهتر مدیریت کند نه "صرفا" انسانها را.
